მარინა სოლომონია & ელგუჯა ჩაკვეტაძე

მრავალი წელი ველოდები სასწაულს… ვოცნებობ იმ დღეს, როცა შევიგრძნობ პატარა ხელების სითბოს, როცა გავიგონებ ნანატრ სიტყვას – „დედა“. ეს ოცნება სულთან ერთად მიცოცხლებს, მაგრამ დრო გადის, შესაძლებლობები კი იწურება.
მეუღლესთან ერთად ბევრი ვცადეთ. მკურნალობა დავიწყეთ იმ იმედით, რომ ერთ დღეს ჩვენს სახლში ბავშვური სიცილი გაიჟღერებდა… მაგრამ შედეგი არ იყო. ფინანსური შესაძლებლობები ამოიწურა, ხოლო იმედი – ისევ გულში ფეთქავს, თუმცა უკვე სუსტი ალივით.
დედობა ქალისთვის უდიდესი ბედნიერებაა, და ჩემი გული ყოველდღე იმ სიცარიელეს გრძნობს, რომელსაც პატარა არსება შეავსებდა. წარმოუდგენლად ძნელია იმის გაცნობიერება, რომ ეს ბედნიერება შეიძლება ვეღარ შევიგრძნო…
ვინმესთვის ეს უბრალო სიტყვებია, მაგრამ ჩემთვის – მთელი სიცოცხლე. ყოველი დღე კიდევ ერთი ბრძოლაა, ყოველი ღამე – ჩუმი ტკივილი. მაგრამ მაინც ვიმედოვნებ… იქნებ სასწაული მოხდეს? იქნებ ვინმე მოიძებნოს, ვინც დამეხმარება ამ ოცნების ახდენაში?
ღმერთო, იქნებ მეც მეღირსოს, ერთხელ მაინც ვიხურო „დედის“ სახელი…